การเคหะสาธารณะถูกตีตราในหลายๆ ทาง ดังที่เราค้นพบเมื่อตรวจสอบเอกสารนโยบายและการรายงานข่าวของสื่อมวลชนที่มีระยะเวลากว่าทศวรรษ นับตั้งแต่ทศวรรษ 1970 เป็นต้นมา การเคหะสาธารณะได้ผ่านกระบวนการกำจัดสิ่งตกค้างเนื่องจากจำนวนที่อยู่อาศัยที่ลดลงและเกณฑ์การมีสิทธิ์ที่เข้มงวดขึ้น กล่าวอีกนัยหนึ่ง มันกลายเป็นบ้านของผู้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่เป็นคนชายขอบและผู้ด้อยโอกาสและแสดงเป็น:
นอกจากนี้ยังมีมุมมองว่าการรวมผู้ด้อยโอกาสไว้ในพื้นที่เดียวอาจ
ทำให้ปัญหาที่พวกเขาเผชิญอยู่แย่ลง ความคิดทั่วไปแต่มีการโต้แย้ง เกี่ยวกับผล เสียที่เข้มข้นและผลกระทบของพื้นที่ใกล้เคียงอาจนำไปสู่การตีตราของที่ดินหรือละแวกใกล้เคียงทั้งหมด
การเหยียดเชื้อชาติยังเพิ่มความอัปยศให้กับที่ดินบางแห่งในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา เนื่องจากการเข้าถึงของคนพื้นเมืองได้รับการปรับปรุงและเมื่อผู้อพยพที่ไม่ใช่คนผิวขาวได้รับอนุญาตให้อพยพเข้ามา
ปฏิเสธและการออกแบบ
ที่อยู่อาศัยสาธารณะบางครั้งอาจโดดเด่นเนื่องจากการบำรุงรักษาไม่ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่แบ่งเขตซึ่งที่อยู่อาศัยส่วนบุคคลสร้างใหม่หรือปรับปรุงใหม่
หอคอยที่โหดเหี้ยม ในเมืองชั้นในและ ที่ดิน Radburnด้านหลังถึงด้านหน้าในเขตชานเมืองสามารถตัดกับย่านที่กว้างขึ้นได้ แบบแผนเหล่านี้เกิดจากนโยบายตั้งแต่กลางทศวรรษ 1950 ถึงต้นทศวรรษ 1970 ที่สนับสนุนให้ผู้เช่าซื้อบ้าน
แต่ผู้อยู่อาศัยที่อาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์กลับไม่ได้รับการเหลียวแลจากโครงการดังกล่าว และบ้านที่สร้างขึ้นในราคาถูกในเขตชานเมืองก็ไม่น่าสนใจที่จะซื้อ ดังนั้นอสังหาริมทรัพย์ทั้งสองประเภทนี้จึงกลายเป็นภาพลักษณ์ที่โดดเด่นของการเคหะสาธารณะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในซิดนีย์และเมลเบิร์น
ตัวอย่างเช่น พื้นที่ส่วนกลางและสิ่งอำนวยความ สะดวกของอาคารที่พักสาธารณะสูงระฟ้าในเฟลมิงตันและนอร์ทเมลเบิร์นในรัฐวิกตอเรีย ถูกนำมาใช้เป็นเหตุผลสำหรับการล็อกดาวน์อย่างหนักระหว่างการระบาดของไวรัสโคโรนา ผู้เช่าถูกแสดงเป็นความเสี่ยงพิเศษที่ต้องการการตอบสนองพิเศษ
ตำรวจใช้กำลังเจ้าหน้าที่ 500 นายเพื่อบังคับใช้มาตรการล็อกดาวน์
ที่รุนแรงอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน ในขณะที่ผู้อาศัยในอพาร์ตเมนต์ในพื้นที่เสี่ยงภัยอื่น ๆ มีอิสระมากขึ้นและมีการเตือนล่วงหน้า
การย้ายถิ่นฐานและการแปรรูปที่อยู่อาศัยของรัฐใน Millers Point ในซิดนีย์ รัฐนิวเซาท์เวลส์ เป็นอีกกรณีหนึ่งของรัฐบาลที่ใช้การตีตราเพื่อกำหนดนโยบาย
เรื่องราวอื่นๆ: ผู้เช่ารายสุดท้ายของ Millers Point และ Sirius ยังคงรอคอยเมื่อเงินไหลเข้า
รัฐบาล NSW อ้างว่าผู้อยู่อาศัยได้รับเงินอุดหนุนจำนวนมากเมื่อเทียบกับผู้เช่าที่อยู่อาศัยของรัฐอื่นๆ เป็นที่ถกเถียงกันอยู่ว่าเงินจำนวนนี้สามารถใช้เพื่อจัดหาที่อยู่อาศัยมากขึ้นในที่ที่ถูกกว่า
แต่ตามที่สหภาพผู้เช่าแห่งรัฐนิวเซาท์เวลส์ชี้ให้เห็นเงินอุดหนุนเหล่านี้ถูกทำให้ดูเหมือนใหญ่กว่าที่เป็นอยู่โดยรวมส่วนต่างระหว่างค่าเช่าในตลาดและค่าเช่าของผู้เช่า เงินอุดหนุนไม่ได้จ่ายให้กับผู้อยู่อาศัยและไม่ได้สะท้อนถึงค่าใช้จ่ายในการจัดหาที่อยู่อาศัย
อย่างไรก็ตาม Miranda Devine ของ Daily Telegraph แย้งว่าผู้เช่าที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ที่มีมูลค่าสูงกว่าต้องรับผิดชอบต่อรายการรอที่ยาวนานสำหรับที่อยู่อาศัยสาธารณะ
สิ่งนี้แสดงให้เห็นอย่างไม่ถูกต้องถึงขนาดที่ใหญ่ ของการขาดแคลนที่ อยู่อาศัยสาธารณะและหันเหความสนใจจากการขาดเงินทุน เรื้อรัง
ความอัปยศยังถูกนำมาใช้เพื่อพิสูจน์การต่ออายุอสังหาริมทรัพย์ การรื้อถอนและพัฒนาอสังหาริมทรัพย์อย่างวอเตอร์ลูในซิดนีย์และคาร์ลตันในเมลเบิร์น ตลอดจนที่อื่นๆทั่วโลกได้รับการพิสูจน์โดยข้อโต้แย้งที่ว่าข้อเสียเปรียบของผู้เช่าอาจเป็นผลมาจากวัฒนธรรมหรือสภาพแวดล้อมของที่ดิน
การแยกพวกเขาออกเป็นวิธีแก้ปัญหาพฤติกรรมเสียเปรียบและต่อต้านสังคม
ข้อโต้แย้งเหล่านี้หันเหความสนใจไปจากความล้มเหลวของรัฐบาลในการลดความยากจน พวกเขายังปิดบังวัตถุประสงค์ทางเศรษฐกิจและการเงินของการพัฒนาขื้นใหม่ ซึ่งการวิจัย ชี้ให้เห็น ว่าเป็นตัวขับเคลื่อนหลัก
ในขณะเดียวกันความเสียหายต่อผู้เช่าก็ถูกมองว่าเป็นต้นทุนที่คุ้มค่าที่จะจ่ายสำหรับที่อยู่อาศัยใหม่หรือที่ดีกว่า
เพื่อทำให้ที่อยู่อาศัยสาธารณะเสื่อมเสีย จำเป็นต้องมีการเปลี่ยนแปลงขั้นพื้นฐานในระบบที่อยู่อาศัยของเรา การออกแบบ การบำรุงรักษา และเรื่องราวที่ดีกว่านั้นมีประโยชน์ แต่ก็ช่วยได้มากเท่านั้น
ส่วนหนึ่งของการแก้ปัญหาคือการยุติการให้สิทธิพิเศษแก่เจ้าของบ้านและปฏิบัติต่อผู้ครอบครองที่แตกต่างกันอย่างเท่าเทียมกันผ่านนโยบายที่อยู่อาศัยและภาษี ความปลอดภัย ความมั่นคง คุณภาพ และความสามารถในการทำกำไรของบ้านของคุณไม่ควรขึ้นอยู่กับว่าคุณเป็นเจ้าของหรือเช่าจากเจ้าของบ้านส่วนตัวหรือสังคม
